Kramp in de kuiten

1 nov

(Westland, 1 november 2017). De Maastrichtse politiek wil meer media-aandacht. Dat gebeurt te weinig, omdat de lokale pers geen tijd – en geld – heeft om al die urenlange raads- en commissievergaderingen te bemensen.
In die Limburgse raadszaal is de perstribune vrijwel altijd leeg en de gemeenteraad wil nu de lokale omroepredactie betalen om zo’n ‘onafhankelijke’ raadsverslaggever in te huren.

Niks voor jou?” Mijn telefoon vermeldde ‘Anoniem’, de beller zei gelijk dat hij eigenlijk niet belde, maar toch wilde praten. Ik herkende direct zijn stem: een bekende politicus met een gezagsgetrouw en betrouwbaar imago. Da’s een paradox, maar komt klaarblijkelijk nog steeds voor. “Niks voor jou?”, herhaalde hij enigszins onverstaanbaar, alsof hij bang was dat iemand hem liplezend kon betrappen.

Pennenlikker
Het lijkt mooi, zei ik ernstig, maar al gauw geldt ‘Wie betaalt bepaalt’. En dat betekent dat zo’n ingehuurde pennenlikker slechts positieve raadsverslagen schrijft. Dat er van enige kritiek, ook broodnodige, geen sprake is. Kortom, dan draai je de persvrijheid compleet de nek om.
Om dat te voorkomen betaalt Maastricht een stichting, die het geld naar de redactie doorsluist. Waarna die bepaalt wie gaat en wat er wordt geschreven. Maar tegenstanders vrezen dan weer mopperende raadsleden die vinden dat ze te weinig worden genoemd. Uiteindelijk worden die stukken dus saaie notulen, die niks met journalistiek te maken hebben.

Maar lokale nieuwsvoorziening is van groot belang voor het functioneren van de lokale democratie”, klonk het Westlands in mijn oor. Media zijn volgens hem essentieel tussen politiek en bevolking. “Ik bel nog wel’, klonk het, ineens kraakhelder. Eventjes dacht ik dat ik op de achtergrond de stem van de burgemeester hoorde, maar het kan ook zijn dat ik me vergiste.

Jennend
Ik belde hem later – tot zijn grote verbazing – terug en vroeg waarom hij die Maastrichtse ‘oplossing’ eigenlijk in Westland zag zitten. Er komen hier geregeld journalisten naar raads- en commissievergaderingen. Een deel volgt de sessies op internet, of later via Gemist. “Jullie hebben echt niet te mopperen”, zei ik jennend.
Hij antwoordde, nu hakkelend: “Daar heb je gelijk in, maar er zijn er een paar die wel heel kritisch zijn. Vooral de coalitie komt er vaak buitengewoon slecht van af en naar de verkiezingen toe zou een beetje positief schrijven goed uitkomen.” Na zoveel onzin moest hij even diep ademhalen. “Echt, we hechten heel veel belang aan de pers. Niet alleen de raad, ook het college.”

Kloten en tuttelen
Veel belang? Ik wees hem er fijntjes op dat alles in het nieuwe stadhuis functioneert, maar dat de perstafel is vergeten. Dat de journalisten nu urenlang zonder elektriciteit met zo’n warme laptop op schoot zitten te kloten, omdat er geen werktafel of -blad is. Of retro zitten te tuttelen met een blocnootje op samengeknepen benen. En inmiddels ook weer weten wat kramp in de kuiten is.
Daarboven heeft het Presidium vorige week besloten om zijn vergaderingen maar niet via internet uit te zenden. Omdat de raadsleden – als het ware namens pers en publiek – zelf concludeerden ‘dat die bijeenkomsten weinig politiek bevatten en dus niet interessant zijn’.

Er volgde een lange pauze. Ook een diepe zucht. Hij hing op, zonder reactie. Zal wel begrepen hebben dat ik er geen trek in heb.

Rien van den Anker

2 gedachten over “Kramp in de kuiten

Laat een reactie achter bij Arie de Jong Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>