(Westland, 22 juli 2020). Het imago van de Westlandse burgemeester Bouke Arends is ongeveer de keurigheid zelfde. Een nette, aardige en beleefde man, in kleding en in doen en laten, beschaafd vooral. Maar ook hij heeft een andere kant, zo weten insiders inmiddels. Hij kan keihard zijn. En boos.
Glimp
Een glimp, zo vrees ik, was vorige week merk- en zichtbaar toen hij zich uitte over drugs, -gebruik, -handel en niet te vergeten -criminaliteit. Het kwam bijna uit zijn oren. De krant kopte: Faliekant tegen. Een anachronistisch woord maar nu de spijker perfect op zijn kop slaand. Nog meer tegen zijn kan niet.
Interessant is de vraag of Arends pertinente standpunt mede is ontstaan doordat hij in een vorig politiek leven bedreigd is door (drugs)criminelen waardoor hij zelfs enige weken in het buitenland moest onderduiken. Zo’n ervaring maakt een mens veelal niet milder.
Twee kanten
De drugsproblematiek heeft twee kanten. De handel en het gebruik. Nederland is inmiddels, zeker met pillen, de grootste producent en -exporteur van een aantal (hard)drugssoorten. Met daarachter een multinationale onderwereld die financieel langzamerhand de bovenwereld oprecht bedreigt. Misschien ook al de Westlandse. Daar moet iets aan gedaan worden. Zonder cynisme, als het (nog) kan.
Er is een zorgelijke toename van het harddrugsgebruik, maar de grootste groep vormt nog steeds de (softdrugs)gebruiker die – leuk of niet -vergelijkbaar is met de roker en de alcoholdrinker. Voor al die producten zijn er altijd gebruikers te vinden.
Drank en sigaretten zijn gelegaliseerd en vullen, door accijnzen, gigantisch de schatkist. Als je dit soort, niet geheel uit te bannen, gebruik accepteert dan kan dat reden genoeg zijn om ook softdrugs te legaliseren. En net als die twee andere genotmiddelen te decriminaliseren. Terzijde, je kunt er nog aan verdienen door op wiet en hasj accijns te heffen.
Totaalverbod
Je kunt natuurlijk ook, zoals die boze Bouke wil, jezelf vastklampen aan een totaalverbod. En geen gelegaliseerde coffeeshops willen, zelfs geen non-commerciële zoals bijvoorbeeld elders succesvol gebeurt. Dan kun je ook tegen buurgemeente Den Haag zeggen dat zij haar sores en overlast met daar wel erkende coffeeshops zelf moet oplossen.
Daar is niks mis mee, behalve dat je er dan in eigen huis wel wat aan moet doen, optreden, handhaven dus. En dan zit die faliekante tegenstander wel met een groot probleem. Want dat gebeurt gewoon niet, omdat er geen handhavers (genoeg) zijn.
Achterklep
Als er gebeld wordt, wordt er hard ingegrepen, klinkt het dan. Maar dat is dweilen met de kraan open, want verderop staan de dealers alweer klaar, op een andere, mobiel afgesproken plek. Om gebruikers te bedienen vanaf een open achterklep van een auto. Of van onder het zadel van een snelle scooter.
Je moet daarom daadkrachtig en doortastend optreden, zei Bouke nog donderend. Daarin heeft hij als tegenstander wel gelijk maar net als bij zoveel andere problemen wordt de hoofdpersoon vergeten. Die heet gebruiker, consument, misschien kent u hem wel. Zolang die vraagt blijft de winkel draaien.
Om het even
Die drugsindustrie moet natuurlijk keihard worden aangepakt. Maar dat lukt alleen als het aantal gebruikers vermindert. En ook een faliekant tegen zijnde burgemeester weet dat het de maffia geen moer interesseert of ze nu in drugs, drank, sigaretten of wapens handelen. De lui gaat het alleen maar om geld. Als dat zonder Westlandse coffeeshops gaat is het hun om het even.
Rien van den Anker
Nog even en burgemeester Bouke Arends wil een muur rond het Westland bouwen, zodat hij de boze buitenwereld verre kan houden. Het is zo onrealistisch dat je het nauwelijks kunt geloven. Westland is geen eiland, we hebben buren en daar hebben we mee te leven.
Alle pijlen richten zich nu op de burgemeester die geen coffeeshops in Westland wil toestaan, maar we moeten niet vergeten dat er in de gemeenteraad een meerderheid aanwezig is die dat ook vindt.
Het is trekken aan een dood paard dat hele “softdrugsbeleid”. Nederland is een narcostaat geworden zowel bij soft – als harddrugs. Alles heeft een verleden. Zachte heelmeesters hebben stinkende wonden achtergelaten. Daardoor zitten wij nu op de blaren. Denken dat je de wereld kan redden door het in je eigen parochie te verbieden is een utopie. Dat kan alleen als alle gemeenten op één rij zitten. En dan nog is het niet uit te roeien. De bevolking zelf kan het tij keren maar helaas is dat ook een utopie.
Accepteren dat het een doodlopende weg is en bidden om kracht.
Ergens in de Westlandse Zoom is er toch wel een grasveldje te vinden waar je een stacaravan kunt plaatsen om een eventueel non-commerciële coffeeshop te openen. Dan hoeven Westlandse gebruikers niet meer helemaal naar de Haagse Schilderswijk te rijden en hebben de autobak-verkopers hier geen handel meer. De burgemeester kan dan zijn handen in onschuld wassen.
Deprimerend te zien hoe men in die steden in en rond zo’n coffeeshop “hangt”. Iedere oprecht denkende Westlander zou denken: uitroken die boel! en zeggen: doe normaal joh en ga eerst eens gewoon aan t werk! Ze komen er bepaald niet om een medicinaal geteeld “wietje” te halen!
Zomaar vrijgeven is te gemakkelijk, zeker ook omdat er tegenwoordig gesjoemeld wordt met dat THC-gehalte. Ook is er natuurlijk een risico dat wordt overgestapt van softdrugs naar zwaardere middelen. Maar geheel verbieden is geen optie. Dat werkt niet, zo leert de geschiedenis.
De overheid blijft maar achterlopen. Wiet is nog steeds een probleem, terwijl cocaïne opkomt. En ook lachgas blijkt alsmaar populairder. We lijken op weg naar een wereld zonder eigen verantwoordelijkheid.