(Westland, 14 februari 2024). Dit is geen necrologie, hij is, gelukkig nog lang niet dood. Wel staat vast, Aart den Haan vertrekt bij de regionale mediazender Westlandse Omroep Stichting. Na 14 jaar als de baas. Zelf ontkende hij dat altijd maar voor velen was hij gewoon Mr. WOS. Dus het is meer dan weggaan, het is meer partir c’est mourir un peu. Zeker nu het Le Coq lui-même betreft.
Den Haan is een bijzonder mens, met een gedrevenheid en enthousiasme die – soms denk ik gelukkig maar – niet iedereen heeft. Hij kon, nee, kan, mensen inspireren en weet menig negatieveling tot oprecht positivisme te brengen. Was zelf nooit te beroerd om de handen uit de mouwen te steken. Ik zie directeur Aart nog steeds voor me die tijdens een politiek debat professioneel als ‘applaus-aanjager’ fungeerde. ‘Ook dát moet gedaan worden.’
‘Lekker lullig’
Hij werd volgens mij bij de WOS op handen gedragen, is de enige bij wie meerdere van zijn (vrijwillige) medewerkers mij knorrig belden omdat ik hem in een column ‘lekker lullig’ had aangepakt. Zulke kritische stukjes vond hij zelf ook niet leuk, niet vanwege de persoon Aart den Haan maar omdat het zijn WOS betrof. Wie zijn pijlen daarop richtte vond hem op zijn weg.
Jarenlang was er tussen ons een soort haat-liefde verhouding. Om puur principiële redenen. Ik vond, en vind nog steeds, dat een directeur van een regionale radio- en televisiezender geen ander (betaald) werk ernaast kan doen. Aart deed dat wel, combineerde heel lang die mediafunctie met enkele modebedrijven. En was daarbij bestuurlijk ook zeer actief bij bijvoorbeeld een winkeliersvereniging en De Tuinen in Naaldwijk.
Schijn of verdenking
Dat betekende naar mijn mening dat er op zijn minst altijd een schijn of verdenking van belangenverstrengeling aanwezig was. Naar twee kanten, want met die eigen commerciële petten was er ook altijd het risico dat de onafhankelijke positie als mediadirecteur in de knel zou kunnen komen. En het is volgens mij de verdienste van de toenmalige WOS-hoofdredacteur Richard Vroom dat Aart ‘op de rails’ bleef.
Met de jaren media-technisch wijzer geworden en nadat zijn andere activiteiten, deels noodgedwongen, waren afgestoten, werd Den Haan een andere mediabestuurder, ironisch gezegd, een soort lokale Jan Slagter. Die vooral zijn netwerk-talenten ook naar de politiek inzette, voor ‘zijn’ WOS.
Die, soms gênant, voor Het Goede Doel, zoals de noodzaak van pluriforme lokale media, bij de overheid moest sappelen om (subsidie)geld. Die soms eng moest balanceren tussen een WOS als publieke of commerciële omroep; bij sommige programma’s was het verschil nauwelijks te zien. En die terecht ook kon genieten dat zijn WOS, ook als omroep en zelfs landelijk, geregeld in de prijzen viel. In 2014 zelfs lokale Omroep van het Jaar werd.
Dubbelfunctie
Hoewel hij nog een tijdje adviseur blijft, Aart den Haan gaat echt weg, wordt op afstand waarschijnlijk kritische kijker en luisteraar. En de WOS wordt daardoor sowieso ook anders, zeker nu Jeroen van Leeuwen hem opvolgt maar ook hoofdredacteur blijft.
Zonder over diens kwaliteiten te oordelen, dit is een in de mediawereld vaker voorkomende, maar nog steeds discutabele dubbelfunctie. Goed mogelijk dat de vertrekkende Aart het daar misschien wel mee eens is. Mijn principiële haat-liefde relatie met de WOS verandert dus, blijft wel bestaan.
Rien van den Anker
Waarom is Aart den Haan eigenlijk weggegaan?
Veel sterkte aan zijn opvolger zeker bij de contacten met de politiek.
Voor de journalistieke onafhankelijkheid van de WOS is het niet goed om die twee functies door één persoon te laten uitvoeren.
‘Ik zie directeur Aart nog steeds voor me die tijdens een politiek debat professioneel als ‘applaus-aanjager’ fungeerde. ‘Ook dát moet gedaan worden.’ Exact wat ik Joop van den Ende in 1985 in de voormalige Aalsmeerse Bloemenveiling (Studio Aalsmeer) zag doen. Ik deel je aversie tegen nevenfuncties van een hoofdredacteur. Dat kan – ideële functies uitgezonderd – niet. De combinatie directeur/hoofdredacteur kan wel, op voorwaarde dat er een keihard redactiestatuut is.