De letter is dan wel weg, de geest niet

17 jan

(Westland, 17 januari 2018). Prachtig staaltje Westland Marketing: burgemeester mangelt persvrijheid. Grote vraag is wel, waarom schrijft een ervaren bestuurder een protocol, met daarin regels om de pers bij haar werk te hinderen? Om de orde, en vooral de raadsleden, te beschermen? Als een soort jeugdherbergmoeder?
En waarom dit decreet – toegegeven na  zelfs landelijk gedoe – als de wiedeweerga weer intrekken? Blijkt ineens alles toch mogelijk, kunnen de media gewoon hun werk blijven doen.

In de gordijnen
Was het naïef, stom of strategisch? De eerste twee zijn erg, de laatste schrikbarend. Wel gebruikelijk in de politiek. Lekker iedereen in de gordijnen jagen, dan na commotie en een sussende ontmoeting bekijken wat er blijft hangen. Bijna altijd winst.
Ook nu dus zo’n dempend gesprek; vrij snel is iedereen een beetje blij. Persprotocol weg, camera’s mogen letterlijk in alle hoeken van de raadzaal staan, vanaf de publieke tribune kunnen beelden worden geschoten, mogen journalisten ook tijdens schorsingen, met politici praten. Ineens is een allang gewenste perstafel beschikbaar.
Natuurlijk, alles binnen het kader dat de burgemeester over de orde gaat. 
Allemaal mondeling geregeld, want schriftelijk zou bij een (volgende) burgemeester wel weer eens als een persprotocol kunnen worden uitgelegd.

Dode mus
Onduidelijk blijft dan waarom dat protocol ‘spontaan’ op straat is gegooid. Mij is altijd geleerd dat politici nooit iets voor niets doen. Eénmaal zei de burgemeester het woord ‘blunder’. En ook ‘We hadden eerder met de media moeten praten’, maar die zin overtuigde weinigen.
Enige blijheid dus, maar die rook naar een dode mus. Want dat persprotocol was natuurlijk het creëren van een omgekeerde wereld. Nu alles weer mag wat daarin werd verboden, betekent eigenlijk dat alles weer normaal is. Wat scheef dreigde te worden blijft gewoon recht.

Mis
Daarna liep het toch mis. De denkwereld achter het verdwenen persprotocol is er nog steeds. De burgemeester blijft van mening dat ze op inhoudelijke gronden pers mag weigeren. Niet alleen wie, maar ook voor wat betreft wat.
Tussendoor even een veelzeggend citaat uit dat, inmiddels prullenbakkende, persprotocol: ‘….. mogen alleen worden gebruikt voor opnames die zijn bestemd voor politieke verslaggeving of het verklaren en toelichten van politieke gebeurtenissen’.
Dat verwijst naar het incident waarbij ze onlangs de actualiteitenrubriek EenVandaag weerde, die specifiek LPF-raadslid Dave van der Meer volgde voor een programma over lokale politici. Als ik dat toesta heb ik straks 39 cameraploegen in de raadszaal,“ was toen het verweer. En daarin volhardt de burgemeester, ook na veel kritiek van (landelijke) media-organisaties. Conclusie: De letter is dan wel weg, de geest niet.

Tegenmacht
En zo bleek maar weer dat wederzijds professioneel respect tussen openbaar bestuur en media goed is, maar wederzijds vertrouwen eigenlijk al een brug te ver. Politieke macht behoeft tegenmacht, schreef ooit de legendarische Trouw-columnist Willem Breedveld. Dat betekent dus een gezond maar constant wantrouwen. Vooral ook om dit soort bemoeienis te voorkomen.
Dan is de gesprekssfeer ineens anders. “Dat vond ik geen item,” klinkt het zonder vriendelijkheid. “Dat bepaalt u niet,” zegt de pers collectief. De bestuurder: “Dan verschillen we daarover principieel.” Weg leuke ontmoeting, ineens ontevredenheid, dubbel gevoel. Die bleven, ook na de afspraak voor een tweede, stellig lastiger, gesprek.

En speciaal voor de Westlandse burgemeester, het echte nieuws van het gesprek afgelopen vrijdag was dus niet het intrekken van dat bedenkelijke protocol. Wel dat zij nog steeds inhoudelijk mee wil beslissen over wie of wat de journalistiek in en rond de raadszaal wil doen.
Dat zal zij wel weer geen item vinden. Daarom is ze ook geen journalist. Ik zeg het met bezorgde bitterheid, gelukkig maar.

Rien van den Anker

9 gedachten over “De letter is dan wel weg, de geest niet

  1. Naïef, stom of strategisch, schrijft de columnist. Het is waarschijnlijk nog erger, elitair, matriarchaal en demagogisch. In ieder geval oude politiek. Daar moeten we echt van af.

  2. Als hoofd Voorlichting (1986-1992) op het Rotterdamse stadhuis heb ik nooit problemen meegemaakt. Niet in de raadszaal, niet bij commissievergaderingen. Misschien hielp het ook dat ik in 1987 rechtstreekse tv-registratie van de 3-daagse begrotingsbehandeling ‘lanceerde’. De enige beperking voor fotografen: niet van achter de B&W-tafel (Vak K) werken. Onbegrijpelijk dat zoveel jaren later een oud-minister als waarnemer in Het Westland zo klungelt.

  3. Ik begrijp niks van die commotie. De pers komt toch naar de raadszaal om iets te schrijven over de politiek. Of ook over de glazen ramen of de kleding van raadsleden?

  4. Die waarnemend burgemeester leeft nog in andere tijden. Dit gaat nog leuk worden na de verkiezingen, want dan gaat ze zich natuurlijk breed bemoeien met een opvolger. Gauw maar naar een gekozen burgemeester, dat is het beste.

  5. Alles is beter dan Van der Tak, dachten velen, maar die ging wel beter met de journalisten om. Maar voor de rest doet Van Ardenne het toch wel goed.

  6. Natuurlijk is Van Ardenne zelf verantwoordelijk voor het uitstralen van bitsigheid. Maar er is ook nog achter de schermen een in- of externe tekstschrijver. Deze levert de – kennelijk gewaardeerde – splinterbommen aan. En gelet op de inhoud, ook naar andere uitingen van het College, hebben deze een neiging naar de : ‘bekanntmachungenstijl’ van enkele decennia terug. Hoog tijd om daar iets aan te doen!

  7. Wat moet ik hiermee. De wereld is vol ego’s. Zij belagen elkaar. Duidelijk is ‘Schoon schip maken’ zonder achterdeurtjespolitiek.

Laat een reactie achter bij Jan Goeijenbier Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>