Uitgeprint
(Westland, 13 januari 2017). ,,Het was een constructief gesprek met een verkennend karakter. We hebben inzichten gewisseld, maar van beide kanten moeten we ons hier verder op oriënteren. Daarom praten we woensdag verder. Tot die tijd hebben we afgesproken niets te communiceren over het gesprek.”
Heerlijke proza van wethouder Marga de Goeij, direct uitgeprint, komt vast nog eens van pas. Op straat. Of in de kroeg. Je weet maar nooit.
Later moment
Gespannen zaten donderdagavond de raadsleden van de commissie Bestuur te wachten op Haar Verhaal. Ze had die middag gesproken met de Kwekers in de Kunst. In opdracht van de gemeenteraad, die vindt dat die 40.000 euro moeten terugbetalen, die volgens hem ten onrechte door oud-burgemeester Van der Tak gemeentelijk zijn uitbetaald.
“Uiteraard kom ik op een later moment bij u terug om u te informeren,” besloot de wethouder. Toen ik dat ‘zomaar’ aan de toog zei kreeg ik bijna een knal voor mijn kop.
Aanbeveling
Door die kunstkwekersrel rommelt het binnen het ambtenarenapparaat. Hoe kon dat geld ‘ongezien’ worden overgemaakt? “Er zijn vragen uitgezet in de organisatie. In februari zal er een duidelijk(er) beeld zijn”, meldt burgemeester Van Ardenne. “Dit onderzoek in huis doen we zelf.”
Of er ook met de oud-burgemeester en/of wethouders wordt gesproken over het maken van ‘vuile handen’ volgt geen helder antwoord. Als de vraag wordt herhaald klinkt verrassend: “Ik beschouw dit als een aanbeveling.” Die laatste ga ik ook eens aan de bar proberen.
‘Dames, heren en anderen’
Voorzitter Maxim van Ooijen (D66) opende de commissievergadering Maatschappelijke Omgeving met ‘Dames, heren en anderen’. Doet ‘ie vaker, noemt het gendervriendelijk. Volgens de gemeentelijke videobeelden worden de eerste twee groepen aangeduid met ‘dhr.’ en de tweede met ‘mw.’ Aangevuld met een raadslidnaam.
In de derde categorie gaat het om ‘insprekers’. Dat zijn betrokken burgers die over een bepaald onderwerp hun zegje zeggen voordat de raadsleden erover gaan discussiëren. Meestal is dat zinloos.
Rotklusje
Later komen er nog meer ‘insprekers’ in beeld. Geen burgers, maar ambtenaren die naast een wethouder plaats nemen. Soms heten ze ‘ambtelijke organisatie’. Die vertellen wat de baas – lees, de wethouder – klaarblijkelijk niet wil of kan uitspreken. Een rotklusje. Als je teveel vertelt voel je een wethoudersschop onder tafel, als je te weinig zegt blijft een raadslid doorzeuren.
‘Buiksprekerij’
Wie dat zijn blijft onduidelijk. Soms hoor je een voornaam, soms een achternaam. Als die ‘anderen’ wat zinnigs zeggen, wordt van journalisten verwacht dat de ‘andere woorden’ in de mond van de wethouder worden gelegd. Een enkele keer is daar discussie over tussen gemeentevoorlichting en journalisten. Vreemd blijft dat raadsleden deze ‘buiksprekerij’ pikken.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Ja, die ambtelijke ‘buiksprekers’ tijdens die commissievergaderingen, het is me wat. Mevrouw X of meneer Y. Het leukste is als zo’n ambtenaar er ook niet uit komt en bijna smekend naar de wethouder kijkt.
Ik kan me voorstellen dat mevrouw De Goeij halverwege de onderhandelingen niet het achterste van haar tong laat zien. Maar ze had best kunnen zeggen dat ze had laten blijken dat de raad zeer ontevreden is met deze zaak. Ook al is zo’n zin voor de bühne, maar dat begrijpen de Kwekers in de kunst ook wel.