(Westland, 10 december 2025). Een van de 19 betekenissen van het woord agressie is ‘de keer dat je gewelddadig bent of dat zou willen zijn’. Het verschil tussen het eerste deel van die zin en de tweede zijn gewoon tien tellen. Dat is heel simpel maar steeds vaker lijkt het of mensen alleen maar het begin het begin laten. Eerst agressie, dan pas nadenken.
En het zijn niet alleen voetbalhooligans of politieke demonstranten bij wie hun ‘vrolijk’ samenzijn eindigt in rellen. Waarbij – opmerkelijk – eerst op andere voetbalsupporters of politieke opponenten de agressie wordt botgevierd, maar waar vrijwel altijd de ‘show’ overgaat in geweld zoeken met de politie. Een nogal dwaze strategie omdat je dan tevoren al zeker weet dat je het altijd verliest van die gehelmde club. Of is dat toch het bewijs dat ze gewoon agressief willen rellen om te rellen?
‘Beestburgers’
Steeds vaker dringt die agressiviteit ook door in het gewone dagelijks leven. Huiselijk of uitgaansgeweld, (bijna?) normaal geworden. Gewone, vriendelijke mensen, maar toch met een kort lontje, die ineens ‘beestburgers’ worden.
Ook ‘zomaar’ slachtoffer worden komt steeds vaker voor. De vraag aan daders waarom krijgt steeds minder een antwoord. Is het toch de rattentheorie? Leven we te dicht op elkaar? Hebben we het te goed? Of verloederen we onze waarden gewoon?
Qua agressie gaat het steeds verder. Is de eerste reactie steeds vaker: zijn we echt gek geworden? Zoals vorige week dat de hoofdpiet uit het Sinterklaasjournaal met de dood werd bedreigd.
Niet eens omdat hij nog zwart was of onvoldoende roetveeg. Nee, omdat hij meldde dat er pakjes mogelijk verdwenen waren en hij alvast een beroep deed op ouders om te helpen en zelf cadeautjes te kopen. De dreigers lieten daarbij horen dat het geheim van de Sint daarmee ontrafeld was. Dus maar dood, die Piet! Ook een manier om een traditie uit de wereld te halen..
Gaspedaal als wapen
Niet dat Westland op alle gebieden paradijselijk is maar een tweede agressietopper was het bericht dat, ik vrees Westlanders, zich als weggebruikers agressief en gevaarlijk hadden getoond tegen verkeersregelaars bij wegwerkzaamheden aan de deels afgesloten Zwartendijk. Volop schelden, dreigen en het negeren van aanwijzingen. Soms met het gaspedaal als wapen. Je mag dan altijd hopen dat er geen kinderen achterin die auto zitten.
Heel terecht heeft de wethouder per direct tijdens werkuren delen van de Zwartendijk volledig afgesloten. Voor de veiligheid van medewerkers en andere weggebruikers.
Hoofdrolspelers in die toch al gestoorde wereld zijn dan ineens een (nog) onbekende buurman of iemand die je kent. En die je eigenlijk wel beter zou willen kennen om hem of haar erop aan te spreken. Met wel met een groot risico op nog meer agressie.
Oog om oog
Misschien moeten we dan toch maar terug naar het oeroude, zelfs bijbelse, ‘Oog om oog en tand om tand’. Daders zelf keihard neerzetten in zo’n (door hen zelf gecreëerde) slachtofferrol. Rollen gewoon omdraaien. Kijken hoe ze dan piepen.
Dat is natuurlijk ook geen oplossing, de Indiase vredesstichter Mahatma Gandhi zei decennia terug al: ‘Als we dat doen wordt de hele wereld blind’. Gelijk had hij. Beter is natuurlijk even tot tien tellen. Al vrees ik dat er veel agressievelingen zijn die zelfs dat niet eens (meer) kunnen. Dat tellen dan.
Rien van den Anker