je suis rien (7)

Pauvre Paris

(Westland, 14 november 2015). Pauvre Paris, arm Parijs. Dat gisteren zo dodelijk werd getroffen door een aanval op onze manier van leven, ons joie de vivre, die anderen uit politieke, religieuze of wat voor overwegingen dan ook, ons niet toestaan. In januari was het nog een aanval op de Parijse redactie van het satirische magazine Charley Hebdo, een aanval op de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting, ook de onze. Gisteren ging het breder, over onze vrijheid om te kiezen hoe wij willen leven. Met familie, met vrienden. Dat wij op vrijdag, en op elke dag van de week, naar een restaurant, een theater of een voetbalstadion willen gaan. Die vrijheid gaat zo ver dat wij ook anderen accepteren die vrijheid zelf niet te willen. Maar die vrijheid stopt als anderen ons haar willen afnemen, ons ervoor vermoorden. In een restaurant, een theater of een voetbalstadion.

Doorgaan

Gewoon doorgaan is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ondanks de woede, de boosheid en de angst. Gewoon doorgaan is ook niet meer gewoon. Vrijheid wordt noodgedwongen steeds meer omgeven met een deken van alertheid. Maar toch, onze enige keuze is dat wij ons aan onze normen en waarden vastklampen. Zoals de Engelsen een dag na de bomaanslagen in Londen ‘as usual’ weer de metro instapten en zeiden ‘We are not afraid’. Zoals Parijs en een groot deel van de wereld na ‘Hebdo’ massaal verklaarden ‘Je suis Charlie’. En zoals ik, in grote bescheidenheid, inhakend op die woorden op deze website de rubriek ‘je suis rien’ ben begonnen.

Gisteren – vrijdag 13 november 2015 – was een gitzwarte bladzijde in het geschiedenisboek van de beschaafde wereld. Vandaag, een dag na Pauvre Paris, in deze rubriek dus geen clin d’oeil, geen knipoog, naar mezelf en de samenleving. Even geen grappen over Westlands geneuzel, even bedenken dat er in de wereld iets belangrijkers is gebeurd. En beseffen dat dat morgen ook hier kan gebeuren.